گریم بازیگران «لحظه گرگ و میش»

به گزارش جهان نيوز، سریال «لحظه گرگ و میش» به کارگردانی همایون اسعدیان یکی از سریال‌های پربحث تلویزیون در سال جاری بود که عده‌ای آن را دوست داشته و عده‌ای به آن نقد‌هایی را وارد می‌دانستند. یکی از موضوعات مورد نقد سریال بحث گریم بازیگران آن بود که عده‌ای باتوجه به روایت بیش از ۲۰ سال داستان، تغییرات چهره را کم می‌دانستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همایون اسعدیان در این رابطه گفت: تغییرات گریم کاملا مشخص بوده، ولی چون ما ذره ذره در طی سال‌ها جلو آمدیم؛ این موضوع توسط عده‌ای حس نشده است. در جایی دیدم که عکس‌هایی از شخصیت یاسمن را کنار هم گذاشته بودند که ببینید هیچ تغییری در چهره به وجود نیامده است، در صورتی که اصلا این طور نیست.

وی افزود: ابتدا باید بگویم که به طور کلی دست ما در گریم مرد‌ها بازتر بود و به نوعی این موضوع کاملا مشهود است. به عنوان مثال به راحتی می‌توان متوجه تغییر چهره زیاد شخصیت‌های سروش، هادی، حامد و بقیه شخصیت‌های مرد شد، اما در مورد خانم‌ها به طور کلی ما با مشکل مواجهیم. چراکه تنها گردی صورت آن‌ها باید گریم شود. خب چه کاری می‌توان با صورت آن‌ها کرد. اگر به سراغ گریم افکتیو و پلاستیک می‌رفتیم، زمان‌بر و هزینه‌بر بود و نمی‌توانستیم. به نوعی باید با سایه روشن و خطوط این کار را انجام می‌دادیم، که آن هم حدی دارد و اگر از آن حد عبور کنید چرک می‌شود.

اسعدیان در ادامه بیان کرد: ما بعد از ده‌ها تست گریم به این نتیجه می‌رسیدیم که این چهره برای شخصیت‌ها خوب است. ولی باز می‌دانم که در خانم‌ها ما تا مقداری دچار مشکل هستیم. چون نمی‌توانستیم کار زیادی انجام دهیم. اما حتی سعی کردیم که به ریتم راه رفتن بازیگران نیز توجه شود. البته اگر در مواردی این موضوع رعایت نشده، تقصیر بر گردن من بوده و مقصر بازیگر نیست چراکه به طور کلی حفظ ریتم بازیگر با کارگردان است.

وی همچنین درباره انتخاب بازیگران جوان و استفاده نکردن از سوپراستار‌ها در این سریال توضیح داد: به هیچ وجه دلیل این کار کمبود بودجه نبوده و انتخاب شخصی خود من است. ما می‌توانستیم از چندین بازیگر چهره استفاده کنیم و تلویزیون نیز از این موضوع استقبال می‌کرد، ولی من فکر کردم که این کار درستی نیست.

این تهیه‌کننده و کارگردان در پایان اظهار داشت: گاهی پیش می‌آید که در عوض کردن کانال‌های تلویزیون؛ مرتب بازیگران مشخصی را می‌بینیم که خسته‌کننده است. به شخصه وقتی دیدم ما می‌توانیم نیرو‌های جدیدی بیاوریم، گفتم چرا این کار را نکنیم. ضمن اینکه احساس می‌کنم، انتخاب‌های خیلی خوبی برای شخصیت‌های این فیلم انجام شده و از کست بازیگران رضایت دارم. واقعا این موضوع ربطی به بودجه نداشت.
در ادامه گریم پنج شخصیت اصلی سریال در سن جوانی و میانسالی تصویر شده است.
         
منبع:ایلنا

منبع: جهان نيوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jahannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جهان نيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۱۳۱۶۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نقدی بر سریال افعی تهران ساخته سامان مقدم/ به جای سرکوب معلول باید علت‌ها واکاوی شوند

با توجه به کم حوصله شدنم سعی می‌کنم سریالها مخصوصا آثار نمایش خانگی را بعد از پایان هر فصلشان شروع به دیدن ‌کنم و سریال «افعی تهران» ساخته سامان مقدم را بر اساس همین دیدگاه هنوز ندیده بودم تا چند روز گذشته که خبر اعلام جرم علیه عوامل این سریال به دلیل اهانت به جامعه معلمان رسانه‌ای شد و کنجکاو شدم تا آن را قبل از اتمام فصلش ببینم.

قسمت اول که تمام شد احساس کردم حرفی برای گفتن دارد روی فیلمنامه و سوژه داستان با وسواس بیشتری تمرکز کردم و در فیلمنامه و ساختار آن به لحاظ گره داستانی و شخصیت‌پردازی برخلاف فیلم‌ها و سریال‌هایی که در سینما و تلویزیون باب شده تفاوت اساسی دیدم. این که فیلمنامه با توجه به پی‌رنگ اصلی که برایش تعریف شده آنقدر محکم هست که خرده داستان‌هایی که در طول اثر می‌بینیم در خدمت آن قرار دارند و هیچ سکته‌ای در روند کار ایجاد نمی‌کنند. نکته دیگر، شخصیت پردازی در فیلمنامه این سریال است که کاراکترها را در این مسیر همراه قصه کرده و به قوام و دوام آن کمک شایانی می‌کند. تا جایی که بیراه نیست اگر بگویم بر خلاف اکثر فیلم‌ها و سریال‌ها که کنش‌ها و گره‌های داستانی بر اساس اتفاق‌های تحمیلی نویسنده رخ می‌دهد در «افعی تهران» شخصیت پردازی بگونه‌ای است که اتفاقات بر اساس زیسته کارکترها در خانواده و جامعه و همچنین با نگاهی روانشناسانه و جامعه شناختی پیش می‌رود. گره‌هایی که برای خیلی از مخاطبان ملموس است و موجبات همزاد پنداری را در آنان بر می‌انگیزد و برای برخی که با مشکلات تولید یک اثر نمایشی آشنا نیستند تصویر درستی از روند ساخت در این روزهای پر چالش در عالم سینما و تلویزیون ارائه می‌دهد. البته که در طول این سریال می‌بینیم سازندگان خیلی ظریف و اما محتاطانه با این معضلات برخورد می‌کنند و داستان به گونه‌ای پیش می‌رود که سیاست سانسور توسط برخی نهادها و از طرفی پافشاری سازنده اثر برای حفظ اصل فیلمنامه‌اش و ناراحتی او از اختلالی که در قصه و هدفش از به تصویر کشیدن جنایت به وجود می‌آید منطقی هستند و هر دو طیف بر اساس وظیفه و دغدغه‌ای که دارند درست عمل می‌کنند که به نظرم این کشمکش بر جذابیت این سریال افزوده است. به تصور من سریال خوش ساخت است و بازیگران به خوبی از عهده نقش خود بر آمده‌اند بخصوص پیمان معادی که به دلیل نگارش فیلمنامه «افعی تهران» روی سوژه و کارکتر اشراف کامل دارد و مسلط‌تر جلوی دوربین ظاهر شده است و در حفظ و تداوم حس شخصیت روشنفکری که از محیط اطرافش پر از خشم است و پریشانی ذهنی دارد به خوبی عمل می‌کند. در طول سریال تدبیر کارگردان و تدوینگر در فلاشبک‌هایی که ذهن شخصیت بیانی را به هم می‌ریزد کلیدواژه‌ای است که به انتقال حس در کلیت داستان کمک می‌کند و اتفاقا همین فلاشبک‌ها هستند که مخاطب را در درک بهتر چرایی رفتارهای بیانی که به مرور در حال تحول است کمک می‌کنند و توهین او به معلمش در سکانسی که او را از ماشین بیرون می‌اندازد قابل فهم می‌شود. چرا که شخصیت او در طول کودکی و نوجوانی در خانواده و همچنین مدرسه شکل گرفته است. او هنوز کتک‌هایی که خورده و بی‌مهری‌هایی که دیده را نتوانسته فراموش کند و با آن کنار نیامده است. او هنوز در قسمت هشتم و سکانس مورد بحث به تحول شخصیتی نرسیده و نمی‌تواند معنای جمله لذتی که از بخشیدن می‌تواند بدست می‌آورد را نسبت به انتقام درک کند. با توجه به تعریفی که از شخصیت بیانی در طول 8 قسمت شده اگر رفتاری غیر از این به تصویر کشیده می‌شد حتما سکته‌ای در روند کار و دو گانگی در شخصیت او ایجاد می‌کرد و باید بدانیم که او فقط از معلمی که کتکش می‌زده متنفر است نه از جامعه معلمان. کما اینکه در قسمت دهم این سریال شاهد هستیم وقتی بیانی در رستوران نشسته و خانمی بابت سر و صدای ایجاد شده بابت جشن تولدش از او عذرخواهی می‌کند، بیانی تولد او را تبریک گفته و ادامه می‌دهد «خوش باشید». این رفتار باعث تعجب همراهش می‌شود و می‌پرسد «چون شناختت برات حل شد؟» و بیانی در جواب می‌گوید « نه، چون شعور معذرت خواهی داشت.» پس او که زخم خورده دوران گذشته و حتی در بعضی موارد زمان حال است از معلمی که تنبیه را از اساس انکار می‌کند، انتظار عذرخواهی دارد تا آبی ریخته شود بر آتش خشمش. به نظرم این رفتار را مشاوران تربیتی مدارس می‌توانند تحلیل کنند که یک دانش آموز چگونه و چرا از خانواده و شاید معلمش دچار خشم شده و پرخاشگر می‌شود. بخصوص که این درد در ذهن او کهنه شده و مانند دملی چرکین در رفتارش مشاهده می‌شود. فراموش نکنیم که او هنوز تحت درمان است و در دیالوگی تاکید دارد که از همه دنیا بدش می‌آید و از خودش کمتر. او حتی از خودش هم بدش می‌آید پس تصور نگارنده این است به جای آن که به دنبال تقبیح رفتار یک شخص باشیم و معلول را سرکوب کنیم باید علت‌ها واکاوی شود که به نظرم فیلمنامه «افعی تهران» بر اساس وظیفه ذاتی یک اثر نمایشی تلنگری می‌زند و دقیقا درگیرهمین موضوع و مطرح کردن علت و معلول است و این کارشناسان روانشناس و جامعه‌شناس هستند که باید در این باره اظهار نظر بهتری ارائه و علت‌ها را موشکافی کنند و در جهت فرهنگسازی رفتار درست در جامعه و خانواده کوشا باشند. *منتقد سینماوتلویزیون ۵۷۵۷ برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1904427